Τρίτη 18 Αυγούστου 2015

ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΔΙΑΠΡΟΣΩΠΙΚΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ



ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΔΙΑΠΡΟΣΩΠΙΚΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ


Γράφει η Κατερίνα Φίλη
Ειδική Παιδαγωγός- Ψυχολόγος

ΤΟ ΦΑΓΗΤΟ ΜΑΣ ΦΕΡΝΕΙ ΠΙΟ ΚΟΝΤΑ

Οταν ένα γεύμα από τελετουργία γίνεται μια καθημερινήσυνήθεια μεταξύ δύο επαγγελματικών υποχρεώσεων...όταν το οικογενιεακό τραπέζι έχει γίνει για τους συζύγους μια μακρινή ανάμνηση,τότε ίσως να βρισκόμαστε πριν από τη διάλυση της ίδιας της οικογένειας...


ΠΩΣ Η ΤΡΟΦΗ ΕΝΩΝΕΙ  ΚΑΙ ΧΩΡΙΖΕΙ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ

Ποια είναι η διαφορά μεταξύ ενός γεύματος στο εστιατόριο και ενός στο σπίτι; Γιατί όλο και πιο συχνά οι οικογένειες γιορτάζουν τρώγοντας έξω;
Το φαγητό είναι μια ψυχολογική όσο και σωματική εμπειρία, επειδή μπορεί να αποτελέσει έναν τρόπο κατανόησης του κόσμου...Αν παρατηρήσουμε τους ανθρώπους καθώς τρώνε, μπορούμε να ανακαλύψουμε ποιοι πραγματικά είναι......

ΤΟ ΦΑΓΗΤΟ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΖΕΙ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ

Το φαγητό είναι ένας τρόπος να πούμε στον κόσμο ποιοι είμαστε, είναι ένας τρόπις να θέτουμε όρια. Μπορεί κανείς εύκολα να διαπιστώσει αυτόστα μικρά παιδιά. Οταν κάθονται στο τραπέζι, λένε “αυτό είναι δικό μου” ή “δεν το θέλω αυτό” . Ολοι ξέρουμε οτι είναι πρακτικά αδύνατον να υποχρεώσουμε οποιονδήποτε να φάει κάτι που δεν θέλει, εκτός αν του βάλουμε σωληνάκι στο λαιμό! Το φαγητό είναι λοιπόν είναι ένας τομέας στον οποίο μπορουν να εκφραστούν ελεύθερα. Ολοι θυμόμαστε τους γονείς μας να μας απειλούν: “ Αν δεν φας αυτό ή εκείνο δεν θα σηκωθείς από το τραπέζι”. Και όλοι θυμόμαστε τον εαυτό μας αποφασισμένο να καθίσει εκεί όλη μελ΄ρα μέρα λέγονας: “ Οχι, δεν θα με αναγκάσεις” - φράση που σημαίνει “ μ αυτό το πείσμα θα σου πω ποιος είμαι στην πραγματικότητα”. Η διαδικασία αυτή φαίνεται ότι συνεχίζεται καθώς μεγαλωνουμε και η διαφορά από την παιδική ηλικία είναι ότι πλέον γίνετια πιο συνειδητή. Ενα σημαντικό κριτήριο που χρησιμοποιούμε για ναπροσδιορίσουμε τους ανθρώπους είναι το είδος του φαγητού που προτιμούν. Οταν λέμε για κάποιον “ τρέφεται με πίτσες και χάμπουργκερ” ή “ συχνά παραγγέλνει σολωμό και σαμπάνια” , ξέρουμε αυτομάτως ποια είναι τα βασικά χαρακτηριστικά του ανθρώπου που έχουμε μπροστά μας. Είναι ένα γεγονός που το εκμεταλλεύονται και οι πολιτικοί. Όταν πηγαίνουν σε κάποια συνοικία και τρώνε σουβλάκι, στέλνουν στους ψηφοφόρους τους το μήνυμα “ είμαι σαν κι εσάς. Τρώω το ίδιο φαγητό με εσάς”. Μερικές φορές το φαγητό μπορεί να επηρεάζει ακόμα κα ιτην επιλογή των φίλων μας. Ένας άνθρωπος που περνά πολλές ώρες της ζωής του τρώγοντας πολύπλοκα γεύματα σε ακριβά εστιατόρια δεν θέλει να συνδεθεί φιλικά με κάποιον που αποστρέφεται αυτόν τον τρόπο ζωής.

ΕΘΝΙΚΕΣ  ΔΙΑΦΟΡΕΣ  ΣΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ
Διαφορετικοί πολιτισμοί αντιμετωπίζουν διαφορετικά το φαγητό: Στην Κίνα οι άνθρωποι συνήθως χαιρετούν ο ένας τον άλλον με την ερώτηση “ έχετε φάει΄”, που υποδηλώνει το μεγάλο σεβασμό ων Κινέζων στην τροφή και τον κεντρικό ρόλο που παίζει στη ζωή τους. Αντίθετα η παράδοση επέβαλλε παλαιότερα στο μέσο Αμερικανό πολίτη σχεδόν να ενοχλείται από το φαγητό. Η ιδέα της τροφής ως απόλαυσης είναι  βαθιά ανησυχητική. Πόσα παιδιά κοιμούνται νηστικά επειδή η μητέρα τους τα τιμώρησε ,γιατί δεν τους άρεσε το μεσημεριανό φαγητό; Για μερικές οικογένειες, κυρίως στην επαρχία , το φαγητό είναι θέμα ταμπού. Η αντίθεση είναι μεγάλη στις πόλεις, όπου εκεί η οικογένεια δύσκολα βρίσκεται καθημερινά γύρω από το ίδιο τραπέζι. Οπότε το τι τρώει ο καθένας, εν είναι και άμεσα ελεγχόμενο π.χ. το φαγητό μπορεί να είναι από ένα πιάτο μαγειρεμένο φαγητό έως ένα απλό τοστ ή μια σαλάτα.
Υπάρχουν τεράστιες πολιτιστικές διαφορές μεταξύ των ανθρώπων, καθώς και διαφορές που δημιουργούνται με τη πάροδο του χρόνου στο πλαίσιο του ίδιου πολιτισμού. Έως πολύ πρόσφατα ακόμη, σε ολόκληρο τον κόσμο, το σημαντικότερο πρόβλημα της καθημερινής ζωής ήταν η εξασφάλιση της τροφής της οικογένειας. Οι γυναίκες περνούσαν τις περισσότερες ώρες της ημέρας ετοιμάζοντας το φαγητό. Τώρα έχουμε επιλογές που οι άνθρωποι ποτέ άλλοτε στην ιστορία δεν είχαν. Ταυτόχρονα,η τροφή αποτελεί και έναν τρόπο να προσδιορίσουμε την εθνική και πολιτιστική μας ταυτότητα. Με τις σημερινές μετακινήσεις ατόμων αλλά και ολόκληρων πληθυσμών από τη μια γωνιά του πλανήτη στη άλλη, το φαγητό αποτελεί και έναν τρόπο να πούμε “ αυτοί είμαστε, αυτές είναι οι τροφές που φέραμε από την  πατρίδα μας”. Οταν οι άλλοι άνθρωποι αποδέχονται τις γευστικές τους προτιμήσεις, είναι σαν να αποδέχονται και τους ίδιους παρ' όλο που είναι “ξένοι”. Εκείνοι που δεν αλλάζουν εύκολα τις γευστικές τους συνήθειες, εκείνοι που σχεδόν πεισματικά αρνούνται να πειραματισθούν, είναι συνήθως άνθρωποι πολύ κλειστοί και δεν εκφράζουν εύκολα τα συναισθήματά τους.

ΑΝΑΚΑΛΥΠΤΟΝΤΑΣ ΤΗ ΜΑΓΕΙΡΙΚΗ


Το φαγητό δεν προσδιορίζει όμως μόνον τις πολιτιστικές διαφορές  μεταξύ των λαών , προσδριορίζει επίσης τις οικογενειακές μας σχέσεις και συμβάλλει καθοριστικά στο σχηματισμό της ψυχοσύνθεσης των παιδιών μας. Τα περισσότερα παιδιά λατρεύουν τη μαγειρική, αν βέβαια τους δώσουμε την ευκαιρία να την  ανακαλύψουν. Η μαγειρική είναι ένα είδος μαγείας. Παίρνεις αλεύρι, νερό και προζύμι και όλα αυτά μαζί αρχίζουν ξαφνικά να φουσκώνουν. Ο,τι συμβαίνει μέσα σ'έναν κοινό φούρνο επίσης είναι εκπληκτικό . Τα φαγητά αλλάζουν χρώματα , αλλάζουν σχήμα, μυρίζουν υπέροχα. Πολύ λίγα παιδιά θα απέρριπταν την ευκαιρία να πειραματιστούν στην κουζίνα. Σήμερα, ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι ισχυρίζονται ότι δεν υπάρχει πια μαγεία στην κουζίνα. Ομως, υπάρχει, είναι εκεί. Απλώς εμείς έχουμε την τάση να δυσκολεύουμε τα πράγματα, καθώς έχουμε πεισθεί ότι χρειαζόμαστε π.χ. ένα σωρό ακριβά εργαλεία και σκεύη, μαθήματα μαγειρικής και πολύ χρόνο. Σήμερα θεωρούμε τη μαγειρική σαν ένα είδος αναψυχής μάλλον, παρά σαν αναπόσπαστο μέρος της καθημερινής μας ζωής. Οι άνθρωποι χαρακτηρίζουν κάποιον “ καλό μάγειρα”, όταν μπορεί  να τους παρουσιάσει ένα μεγαλοπρεπές και περίπλοκο πιάτο. 
Το να είναι όμως κάποιος καλός μάγειρας σημαίνει απλώς να είναι εφευρετικός. 

Σημαίνει να μπορεί να ετοιμάσει ένα γευστικό φαγητό με ό,τι υπάρχει εκεινητη στιγμή στην κουζίνα. Και το φαγητό αυτό πρέπει να ετοιμαστεί για όλα τα μέλητης οικογένειας. Σήμερα, ακόμη και όταν οι άνθρωποι κάθονται στο οικογενειακό τραπέζι, πολύ συχνά δεν τρώνε το ίδιο φαγητό: Τα παιδιά τρώνε το παιδικό γεύμα των McDonald's. Η μαμά τρώει μία πρόχειρη σαλάτα και ένα σάντουιτς από το πιο κοντινό εστιατόριο έτοιμου φαγητού και ο μπαμπάς ζεσταίναι στο φούρνο μκροκυμάτων ό,τι απέμεινε απότοτ χθεσινό κινέζικο. Κι αυτή φαίνεται πως είναι από τις καλύτερες περιπτώσεις, γιατί τουλάχιστον κάθονται όλοι μαζί στο τραπέζι- φαινόμενο που σπανίζει πια. Το τέλος του οικογενειακού φαγητού αποτελεί τραγωδία.


Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟΥ ΦΑΓΗΤΟΥ
Το πιο σημαντικό πράγμα γύρω από το φαγητό δεν είναι το ίδιο το φαγητό, αλλά ότι καθόμαστε όλοι μαζί, σταματάμε τις άλλες μας δραστηριότητες, προσέχουμε ο ένας τον άλλον και μιλάμε. Είναι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να ενισχυθούν οι οικογενειακοί δεσμοί.
Ολοι οι γονείς ξέρουν ότι, όταν ρωτούν τα παιδιά τους “ τι έγινε σήμερα στο σχολείο;” συνήθως παίρνουν την ίδια απάντηση “ τίποτα” . Κατόπιν αρχίζουν να τρώνε, συζητουν για άσχετα θέματα, και ύστερα από 15 λεπτά το παιδί τους λέει ξαφνικά “ Ξέρεις τι μου είπε ο δάσκαλος σήμερα;” Οχι μόνον τα παιδιά, αλλά και οι μεγάλοι χρειάζονται κάποιοχρόνο ηρεμίας, χρειάζονται την προσοχή των άλλων όταν πρόκειται να εκμυστηρευτούν κάτι. Και κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει όταν το παιδί τρώει γάλα με μπισκότα. Ενα τέτοιο γεύμα διαρκεί πέντε λεπτά. Το παιδί χρειάζεται περισσότερο χρόνο, έχει ανάγκη να ξέρει οτι θα καθίσει στο τραπέζι για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα μαζί με τους γονείς του. Είναι επίσης πολύ σημαντικό να τρώνε όλοι στην οικογένεια το ίδιο φαγητό, την ίδια στιγμή, στο ίδιο τραπέζι. Είναι ένας πολύ αποτελεσματικός τρόπος να ενισχυθούν οικογενειακοί δεσμοί και να εδραιωθεί η ενότητα της οικογένειας. Υπάρχει κάποιο τίμημα όταν ο καθένας τρώει το δικό του μικρό γεύμα στα δικά του πέντε λεπτά. Η συνήθεια αυτή έχει βαθιές ψυχολογικές επιπτώσεις και η γενιά των παιδιών που μεγαλώνουν τρώγοντας μόνα τους, είναι πολύ διαφορετική. Δεν εντάσσονται εύκολα σς.την κοινωνία και δυσκολεύονται να διαμορφώσουν ουσιαστικές φιλικές σχέσεις. Χάνουν επίσης κάθε αίσθηση των οικογενειακών παραδόσεων, γιατί οταν η μητέρα ή ο πατέρας μαγειρεύουν ένα φαγητό, δίνουν κάτι από τον εαυτό τους στους άλλους.

ΓΙΟΡΤΕΣ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ

Η διάλυση των ανθρώπινων σχέσεων μεταβάλλεται σε πραγματική καταστροφή με τη νέα τάση να γιορτάζουν οι οικογένειες τα Χριστούγεννα και το Πάσχα σε εστιατόρια και ξενοδοχεία. Σε μια κοινωνία στην οποία οι άνθρωποι δεν μαγειρεύουν όπως άλλοτε, οι γιορτές είναι μια μεγάλη ευκαιρία να βρεθούν μαζί όλοι στο σπίτι. Και ποτέ ένα εστιατόριο δεν πρόκειται να μας θυμίσει το  σπίτι μας. Μπορεί η έξοδος αυτή να απαλλάσσει ορισμένες οικογένειες απότις εντάσεις και τους καβγάδες των γιορτών, όμως τις απαλλάσσει επίσης και από τις ιδιαίτερες συνθήκες και παραδόσεις της. Για παράδειγμα, από τη φρικτή μαγειρική της θείας: “ θεέ μου θα φέρει πάλι αυτή την τρομερή κατσαρόλα με το ψητό που κανείς δεν θέλει να φάει” βγαίνει μία πλούσια σε συναισθήματα κατάσταση και συχνά ένα χιούμορ, που χαρακτηρίζει μόνο τη συγκεκριμένη οικογένεια.Αντίθετα, το να πληρώνεις κάποιον για να σου φέρει το φαγητό στο τραπέζι ενός εστιατορίου ειναι μια διαδικασία στείρα.
Ο ρόλος των εστιατορίων πρέπει να περιορίζεται στην προσφορά μιας ιδιαίτερης απόλαυσης – πρέπει να σου προσφέρουν κάτι που δεν μπορείς να έχεις στο σπίτι σου. Μπορείς να περάσεις μια βραδιά σαν πλούσιος αν δειπνήσεις σ' ένα ακριβό εστιατόριο. Από την άλλη πλευρά, το φαγητό στο σπίτι πρέπει πάνω απ' όλα να είναι άνετο και ευχάριστο. Αυτό σημαίνει να μπορείς να βάλεις τους αγκωνες στο τραπέζι και να καθίσεις εκεί όσο πραγματικά θέλεις. Σημαίνει να μην έχεις άγχος ότι περιμένουν οι άλλοι πελάτες να φύγεις. Όταν κάποιος καλεί ανθρώπους για να φάνε μαζί στο σπίτι,έχει την πολυτέλεια του χρόνου, του χώρου, έχει την άνεση να μη μαζέψει αμέσως το τραπέζι ή να μη σερβίρει το φαγητό αμέσως μόλις βγει από το φούρνο, επειδή οι καλεσμένοι του έχουν μια ενδιαφέρουσα συζήτηση. Με  τον τρόπο αυτό δίνουμε μαθήματα ζωής και στα παιδιά μας. Τι μήνυμα όμως τους δίνουμε όταν γιορτάζουμε τα γενέθλιά τους στους παιδότοπους, όπως προστάζει η καινούργια μόδα; “Ας μη δείξουμε το σπίτι μας σε κανέναν, είνια τόσο χάλια. Καλύτερα να μην μπει κανείς.” Πρόκειται για μια αμυντική προσέγγιση της ζωής, που εμποδίζει την ανάπτυξη ζεστών, ανθρώπινων σχέσεων. Εκδηλώνουμε κάποια γενναιότητα όταν καλούμε ανθρώπους στο σπίτι μας που ξέρουμε ότι μπορεί να μας επικρίνουν: “ Το σπίτι είναι μικρό και τα ασημικά αγυάλιστα. Τι απαίσιο τραπεζομάντηλο! “ είνια σχόλια που ίσως ακουστούν πίσω από την πλάτη μας. Παρ' όλα αυτά , η προσφορά του σπιτιού είναι πολύτιμη, γιατί με τον τρόπο αυτό εκφράζουμε την ετοιμότητά μας να μοιραστούμε αυτό που είμαστε με τους άλλους.

Συμβουλές Προσωπικής Ανάπτυξης
τηλ. 6946905802

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου